شهریار

در دیـــــاری کـــه در او نیست کسی یــار کسی 

 کــــاش یـارب کـه نیفتد به کسی ، کـار کسی

هــــر کـــس آزار مـــنِ زار پــسنــدیـــــــد ولــــی

نـــپــســنـــدیـــــــــد دلِ زار مـــــن آزارِ کسی

آخـــرش مـحـنـت جـــانکـــاه بــه چــــاه انــــدازد

هـــــر کـــه چون ماه برافروخت شبِ تارِ کسی

سودش این بس که به هیچش بفروشند چو من

هـــــر کــــه بـــاقیمت جـــان بود خریدار کسی

ســـــــود بــازار محبــت هـمــه آه ســرد اســـت

تـــــــا نـکــوشیـــد پـس گــرمی بــــازار کسی

غیـــر آزار نـــدیــــدم چــــو گــــرفـــتــــارم دیــــد

کـــس مبـــادا چـــو مـــن زار گـــرفتــــار کسی

تـــا شـــدم خـــار تــــو رشکـــم بـــه عزیـزان آید

بـــــار الهـــــا ! کـــه عزیـزی نشود خوار کسی

آنــکــــه خـــاطر هــوس عــشق و وفـا دارد از او

به هوس هر دو سه روزی است هوادار کسی

لـطــف حـــق یــــار کســی بــــاد که در دوره ما

نــــشود یـــار کسـی تــــا نشــــود بـار کسی

گـــر کــســی را نـــفکنــدیم بســر سایه چو گل

شـــــکر ایــــزد کـــه نبــودیم به پا خار کسی

شـــهریــارا ســر من زیــــر پـــس کـــاخ ستــــم

بـــه کــــه بـــر ســرفتــدم سایه دـیوار کسی